Yarın hastaneye yatacağım için, bugünü huzur veren şeylerle geçirdim. Memorial Parade’de çocuklarımı aradım. Kuşlarımı doğaya çıkardım. Keşke uykum olmasa da biraz da playstation oynayabilsem. Bence kuşlarım çok tatlı. Diğer kuşlarla ötüştükleri oldu. Mutlu oldular kuşlarım. Hava birden yaza döndü ama tekrar bahar da olur, kısa zamanda eminim. Yarın Galatasaray şampiyon oluyor. Umarım gözlerimi açabilecek durumda…

Türkiye’yi bilmem ama yarın burada Memorial Day. Çocuklar için, yıllık şeker ve çikolata toplama günü. Marching Band, US Air Force Show, mavi-kırmızı-beyaz giyinmiş insanlar. En önemlisi de, çocuklarımın hepsini görme şansım. Ben de ona göre bir şeyler aldım, giymek için. Parade’den sonra da kuşlarımı göle götüreceğim. Çantasını geçen yıl almıştım ama nasip olmadı hiç. Sonra…

Her türlü heyecan yasak, seçime bakamıyorum, birazdan, doktorumun asistanı uykuya yatıracak zaten. Bu sefer olur mu dersiniz? Salı günü, kafama delik mi açılacak yoksa ilaçlar mı değişecek göreceğiz. Çok nöbet geçirdim ard arda. Yerimde başkası olsa ölmüştü. İşe gitmiyorum. Uğruyorum bazen. Kovan da yok. Katolik Kilisesi kovmaz zaten ama asistanım, aynı rüyamda gördüğüm iğrençlikleri yaptı….

5 yıl oldu ABD’ye yerleşeli. Vatandaşıyım da artık. Mutluyum burada. Hayatımın mesleğini de buldum. Kreşlerde çalışıyorum. Early Preschool öğretmeniyim artık. Çok uzun süredir iyi değildim. Hala da çok iyi sayılmam. Evimizde bize bakan biri var. Yatağımda çoğu zaman serumla yattım. Konforlu yastıklarım da var sırtımda. Eve doktor gidip geliyor. Her şey, 29 Mayıs Günü, Memorial…

Bu hikaye başka hikaye. Hiç bilinmedik, hiç yazılmadık belki de. Benim hikayem, yaklaşık 2 yıl önce, bir çocuğun elinden tuttuğumda yazıldı. Kendimden hiç beklemezdim biliyor musunuz? Tek amacım, içimdeki çocukluğu, çocukluğun hüküm sürdüğü bir yere saklamaktı. Artık 40 yaşındakiler gibi değildim. Büyüdükçe küçülmeye başlamıştım. Uçurumlar gelişmişti. Hayatta en çok değer verdiğim kişi de beni hüzne…